Rahat

Düşünüyorumda bir eksik bir fazla yaşadıklarımız aslında. Çok da derin değil be abi, kasmamak lazım. Her şeye olduğundan fazla anlam yüklemeyi çok seviyoruz çoğumuz. "Yalnız benim başıma geliyor", "beni kimse anlamaz", "sen nerden bileceksin" tarzında cümleler sarf ediyoruz. Kendimizi özel hissetmek, kimsenin bizim gibi olmadığını düşünmek nasılda okşuyor egomuzu. Acıları en derin biz hisseder, en güzel eğlenceleri biz yaşarız. Bence kazın ayağı öyle değil sanki.

Sen anlatırsan ya ben anlarsam, ben hissederken, sen de hissedersen? İnsan değil miyiz sonunda ? Tamam ben anlamazsam, o anlar, o yaşamadıysa ben yaşadım aynısını yakınından uzağından. O kadar birbirimize uzak değiliz aslında, ama farkında değiliz ! Hayata gereğinden fazla anlam yüklememek gerekir keza kendimizede fazla anlam yüklememeliyiz. Asla bu bizim basit yaratıklar olduğumuzu düşündürmesin size. Basitlikten öte bi karmaşıklıktır, insanları birbirine yakın ya da uzak kılan. Bunun kaçımız farkındayız ?

Akıp geçiyor her türlü zaman. Düşünsende geçiyor, düşünmesende, üzülüyorkende, mutluykende, o hep bildiğini okuyor.

Çok kasmamak, kasılmamak lazım !  Seviyorsak seviyoruz o da bilsin, bende biliyim. Bırakalım Ahmetle, Ayşe de bilsin. Kimin kimden ne kadar artısı var şu hayatta. Kim kimi ne kadar iyi bilebilir, ne kadar o olabilir. İçiyorsan, kusmayıda biliceksin.  Bilmiyorsan, bilmiyorum demeyide.  Ben ne biliyorum şu hayatta? İnsanı bilerek başlamak kadar güzel şey var mı ? 

Kıyısından, köşesinden yaşamamak gerek hayatı. Seviyorsan hakkını vereceksin, mutluyken sınır çizmeyeceksin, istiyorsan yapacaksın, çekinmiyeceksin o ne der, şu ne der demeyeceksin. Kimle mutluysan onla takılacaksın. Neyi seviyorsan, onu yapacaksın. 

Ya da geçip gidince yıllar. Ulan ben ne yaptım, neden bunları yapmadım demeyeceksin !

Kirleneceksin, kirleteceksin.Yaşayacaksın, yaşatacaksın. Koşup yorulup, düşeceksin. Hata yapacaksın sonra bi daha hata yapacaksın. Hayatının bir anında, biri için vazgeçilmez olacaksın. Ama ne yaparsan yap ruhunu kirletmiyceksin. 

Eller kirlendimi yıkıyorsun çıkıyorda, ruhlar kirlendimi zor be abi ...

Cagatay Akcay

Benim gibi bir sey

Her seyi acik ve net yazmaya calisacagim bu yazimda ama cok sevdigim bir dostumun soyledigi gibi, insan kendini anlatirken her seyi anlatmaz bazi seyleri kendine saklarmis.

Sizden biriyim ben, ama bir o kadarda sizden farkli. Zaaflarim var sizin kadar, kotu ozelliklerim var. Zor biri olmadim hic, cok acik oldum sadece. Insanlarin eksik yanlarini gordugum kadar artilarinada dikkat ettim ve arkadaslarimi hep o sekilde sectim.

Akilli olamadim hic bir zaman. Su kosullanmis hayatta, cogu insan gibi toplum normlarina uyamadim. Sabah 8 aksam 18 yapamadim. Cok zorladim kendimi. Kustum, kabuslarla uyandim, gelecek kaygilari sardi dort bir yanimi ama sizin gibi kabullenemedim. Evet belki gucsuz ve iradesizim, belki de kendimi ve yasamayi cok sevdigim icin istemedigim seyleri yapamiyorum. Secin koyun birini kart vizitimin ustune. Nasil isterseniz oyle dusunun.

Her zaman maneviyata maddiyattan daha fazla onem verdim. Aslinda cogumuz boyleyiz. Kimse ustune alinmasin bana maddiyatci diyor diye. Benim ki biraz farkli gercekten cok sade bir hayatla idare edebilirim. Hayata dair hic bir hirsim yok. Karakter meselesi abi bu kimi oyle, kimi boyle. Ben asiri uclarda hirssiz biriyim kariyer konusunda. Isin acikcasi cok ta sikimde degil be abi gittigi yere kadar gider, gitmezse kirilsin kadehler, kapansin kepenkler.

Benimle olacak kadinin beni deli gibi sevmesi lazim, katlanamaz yoksa bana. Hayir, hayir sevgilimin isini zorlastirmam. Onu cok severim, ihmal etmem, yalan soylemem, mutlu ederim, sevdigim kadinin her zaman arkasinda dururum o yuzden olmaz bizim anlasamamiz. Sadece onun istedigi sekilde bir erkek olamam, onun kalibina giremem. Aptallar cazibelerini kullanip  degistirmek ister erkegi, akillilar ise yavas yavas isler, yavas yavas degistirmeye calisir karakterini adamin. Sevgisini somurur. Aman ne kotu bir seydir bu. 

Kiminle beraber olucaksaniz o insani iyice taniyin. Tanimak icin caba sarf edin, her seyi zamana birakmayin. Ask genelde gecicidir. Buyu bozuldugu zaman suratlar hemen eksiyiverir. O insan size gore degilse, yaptigi ya da yapmadigi her sey bir anda gozunuze batmaya baslar. Sonra gozler disari cevrilir. O yuzden karakteri, yasam tarzi, istekleri ve beklentileri size uyan insanlarla birlikte olun. Zor olsada onu kovalayin. 

Sevdiklerimin sansli oldugunu dusunurum. Sevginin hakkini veririm. Sevgilim, dostum her kim olursa olsun seviyorsam eger bunu gosteririm. 

Sevin, sevisin, kizin, kufredin, hata yapin, eksik yapin, bozun, tamir edin, her seyi yapin ama sevdiginiz insana sevginizi gostermekten korkmayin !

Insanlar sevildiklerin farkinda olduklari  zaman degil, sevildiklerinin farkinda olmadiklari zaman usurler...

Cagatay Akcay

Sabun Kopugu

Zaman gectikce eskir insan, eskidikce eksilir. Masaya sandalyeyi
cekmektense, sandalyeye masayi cekmeye calisiriz. Etken oldugumuz
cogu durumun icinde edilgenlik saklidir. Toz biriktiririz yillar gectikce.
Kabullenistir, kazanmak bazen. Doluya bosa bakmadan kirariz bardaklari.
O bardaklarin camlari saplanir vucudumuza. Buzluga koydugumuz su kutlelerinin
yanina kalbimizide mi saklasak? En bunaldigimiz anlarda yastik yapsak basimizin
altina. Sabun kopukleri bulassin ustumuze, kaybettigimiz butun hayallerimizle
birlikte...

Cagatay Akcay

Bir Kadın Tanıdım

Bir kadın tanıdım,

Gülüşü yüz metre öteden içimi ısıtan.

Bir kadın tanıdım,

Ben buradayım der gibi beni yanına çağıran

Bir kadın tanıdım,

Islak saçlarımı teninde kuruttuğum

Bir kadın tanıdım,

Bakarken gözlerine içinde kaybolduğum

Bir kadın tanıdım,

Uzakları yakın kılan, siyahları beyaza boyayan

Bir kadın tanıdım,

Nefes alışı en güzel besteden güzel olan

Sonlandırırken ifade edemediğim hislerimi bilmeni isterim ki

 ‘’ Uzun bir tebessüm yayar yüzüme, sevdiğin adam olma gururu’’

Çağatay Akçay

Aklım

Düşüncelerimle mücadele etmekten o kadar yorulmuş ki aklım, zerre vücudumu kıpırdatmadan yılların yorgunluğunu taşıyorum. Henüz çok erken diye düşünürken hayat, sisleri aralayıp gökyüzünü görmektense, gözlerimi kapatıp karanlıkta kayboluyorum. Temel ihtiyaçlara indirgenmiş hayat kadar aklıma yatan tek şey, üstü dondurmalı puding bu aralar. Uyumama yakın okuyabileceğim birkaç kitap yetse de artık bana, olmasa da olur diyorum. Bir tutam sevgiyi içimde hissetmek ısıtıyor bedenimi çoğu zaman. Gökyüzüne çizmiyorum mutluluk resimleri, puslu geceleri aydınlatmak için mücadele etmiyorum.

Değip değmeyeceği kaygısından uzaklaşan aklım, alıp bedenimi bir sandala yükleyip, dalgaların hükmüne bırakıp aksın.

Umutsuz değil satırlarım sadece fazlalıklarımı atıyorum

Şimdi bir sütlü kahveye hayır demezdim

Aklım kalabalıkta gizlenen en tehlikeli saklım…

Çağatay Akçay

Üstü Örtülü Yüzsüzlük

Beklenilmeyen beklentileri kendime yükledim

Şapkamı önüme koyup tavşan çıkmasını bekledim

Geçerken seneler değişmeyen renkler

Siyah en saf haliyle yine karıştırmış bir şeyler

Değişmesini istediğim şeyler için değişmeyen gerçekler

Arkasında puslu gülüşler kimin elinde niyetler

Havanın ağırlığı akşamdandı gelişler 

Sabun kokulu dolabımda kirlenmemiş kıyafetler

Arkama bakmadan kaçsam bilinmeyen suretler

Göze almak kolay dersen işte burada biletler

Her şey için söylenecek çok söz var, çok dilekler

Takılıp düşsen yine iyi, ya kırılırsa bilekler

Bakarken arkamdan gözler mesnetsiz

Ben kimseyi üzmek istemedim ki

Geçerken seneler birbirinden habersiz

Ben hiç büyümek istemedim ki

Çağatay Akçay

Yalan Kadar Gerçek

Kaleye geçmiş 11 yaşında bir çocuk tanıdım

Biraz tombul ama boyunun uzayacağı belli

Gelecek zamandan habersiz geçip giderken saatler

Yalın sitesi apartmanların birisinin çatısında

Bir akşam saati

Sene 2004

Yazın en sıcak vakti

Bir delikanlı tanıdım

Henüz 17’sinde

Kalbinde kıpırtılar belki de ilk aşkın şarhoşluğu

Çatıda tartışmalar

‘’Led’’ diyişin çok taze üstünden

8 sene geçmiş olsa bile

Bir adam tanıdım Ankaraya gelmiş

Evimde balkonumda gelecekten umutlu

Bölümümü kazanmış soruları var aklında

Küçücük aklımla yardımcı olmaya çalıştım

Bir adam tanıdım ‘’ceza’ güzel müzik yapıyor

Çağatay dedi bana biraz şaşırdım

Kendimce yadırgadım

Bir adam tanıdım ‘’pes’’ te yenemediğim

Bir adam tanıdım

İçinde zerre kaypaklık yok

Bir adam tanıdım

Kalbi kendinden büyük

Bir adam tanıdım

Hiç aklımdan çıkmayacak olan

Sana darıldım, abine darıldım

Yanlış anladım, yanlış anlattım

Yanlış anlaşıldım

En gerçek olan şey yalandır bu hayatta

Yalan kadar gerçek yokluğun

Mersinde yağmur varmış

Her yerde toprak kokusu

Huzur içinde uyu Doğu

Ankara

Çok soğuk bugün…

Çağatay Akçay

Kızarmış Ekmek Kokusu

Ayakkabımın bağcıklarını bağlarken aklım karışıyor bazen

Oysa çok küçükken öğrenmiştim bağlamayı

Pireler berber, develer tellal iken zamanları

Buzlukta ki dondurmam bozulmaya yüz tutmuş

Ne severim bilirsin ben dondurmayı

Dışarıda yağmur yağarken

Mutfakta kızarmış ekmek kokusu

Saat sabah beş buçuk camda ocak buğusu

Sözlerimi sakınmaz yanında susmazdım

Aklımda çok şey var duymana değer

Cümlelerimin karışmasından korkmazdım

Sen günah kadar güzel olmasaydın eğer

Aman boşver şimdi sen

Zaten hep çok keyiflidir balkonda sigara içmek…  

Çağatay Akçay

Kiremitte Levrek

Bileklere kadar ıslatmalı deniz nerden baksan elli metre boyunca

Bahçede  kasımpatları

Uzaklarda balıkçı tekneleri ağlarını bırakırken denize

Güneş tepelerin arkasından batmaya yüz tutmalı

Sahilde yürürken yaşlı amcalar, teyzeler

Herşeyden habersiz kıvırcık saçlı çocuk

Taşlarını sektirememeli en az üç kere

Kiremitte levrek kokusu

Ne de güzel  kokar burnuma

Beni öldürecek olan sigaramı

Büyük bir keyifle içime çekerken

Ellerim dolu görmüyor musun derken

Mutlaka bir şey istemeliyim senden 

Kendi yapabileceğim bir şey olmalı  üstelik

Ama mutlaka senden istemeliyim kıçımı kaldırmadan

Güneşi doğurtan bensem

Batışını da  izlemeliyim bu akşam  üstünde

Hem sen nereden bileceksin

Bütün gün

Bütün güzellikleri seyretmenin

Ne kadar yorucu bir keyif olduğunu

Sefa pezevenkiyim bugün valla

Ne uyandığımdan beri dört kere önümden geçen

Süt mısır sattığını iddia eden bıyıklı amca keyfimi kaçırabilir

Ne de  her yanından geçen insana "çekil" diye bağıran 

Taşlarını denize atan kıvırcık saçlı çocuk

Komşunun palavralarını uzaktan duymalıyım

Malum hep bağırarak konuşur gavat

Yeni yetme kızlara yalan kahramanlıklarını anlatırken

Oysa ki akşam karısının nereden geleceğini bilmiyorki garibim

Kiremitteki levreği tabağa koyarak gelmelisin yanıma

Levrek zerre kadar umrumdamı  olur sanıyosun

Sen bana gelirken?

Huzurlu bir gülümseme yerleşmeli yüzüme 

Sana kaşlarımın altından bakarken

Levrek bir tarafa

Tabak bir tarafa saçılmalı 

Sana ilk gördüğüm zaman ki gibi 

Sımsıkı sarılırken

Herşeyi hemen istiyorsun Çağatay

Çocukken de böyleydin hep

Bekle biraz bakalım 

Daha zamanı var...

Çağatay Akçay

Gölgesi Olmayan Ağaç

O hep ordaydı

Çok az insan fark etti orada olduğunu

Fark edenlerin hepsi unuttu

Neyini hatırlayacaklardı ki?

O hep yalnız kalmış

Belli halinden

Uzaktan izlerim onu hep

Sarmaşıkları yok gövdesinden tutan

Ama kökleri sağlam

Belli duruşundan

Gölgesiz bir ağaç o

Ne aşıklar ağustos sıcağında altında sevişti

Ne adaklar adandı

Mendiller bağlandı

Kuru dallarıına

Keresteciler bile balta vurmadı

Güçsüz bedenine

Gölgesi olmayan ağacın

Meyveleride yoktu

Çocuklar tırmanıp ne toplayacaklardı?

Kimse saklambaç oynamak için

Yüzünü yummadı ona

Yüze kadar kimse saymadı

Ama o hep ordaydı

Gölgesiz ağaç

Yağmurlarda ıslandı

Gölgesiz ağaç

Güneş altında kavruldu

Kimse fark etmedi gölgesinin olmadığını

Güneş apaçık bir şekilde tepesinden bakarken

Gölgesi olmayan ağaç

Hala orda ben gibi

Gölgesi olmayan ağaç

Herkes kadar sen gibi ...

Çağatay Akçay

Soğuk Nefes

............ Gözlerimi kapat der gibi baktı bana, sırtını Ankara'nın en eski, en kirli boyasını taşıyan binasının duvarlarına yaslamışken. Beş dakika olmuş muydu bilmiyorum göreli o  bitmiş bedeni.Yüzüne baksam anlayabilir miydim çektiklerini? Eline dokunsam anlatabilir miydi  yarım bıraktıklarını? Konuşabilir miydi benimle biraz daha zamanının olduğunu bilse. Var mıydı  o kadar gücü, eğer zamanında çok içten birilerini sevmişse? Zerre  kadar umut ışığı yoktu gözlerinde, sonların bir başlangıç olduğuna  dair. Eksik kelimeler saklıydı belki ceketinin iç cebinde

Yanına gidip eğildiğim anda  fark ettim sakallarının dört renk olduğunu. Kızıl, siyah, sarı ve kahve. İster miydi o renk cümbüşünün içinde gözlerini  kapatmamı. Gerçekten ben miydim o anda onun yanında olan ve onun yanında olmak zorunda olan? Oysa ki büyümemiştim yeteri kadar, hayatın acı, ağır gerçekleriyle yüzleşmek için .

Gözlerini kaparken hissettim nefesini ve  o zaman öğrendim insanın son nefesinin soğuk olduğunu...

Çağatay Akçay

İçinde

Yağmur yağar, toprak kokar, toprak nefes sesinde

Gölgem olur, suya düşer, su bulutun üstünde

Ayaz olur, onu bulur, o kimlerin peşinde

Toprak susar, yağmur durur, yağmur yüzbin şekilde

Su bulanır, gölgen uyur, gölgen kimin cisminde

Onu görür, ayaz kaçar, ayaz kimin kalbinde

Gece olur, uzun olur, uzun yollar kapımda

Sarhoş olur, başım döner, başım yorgan altında

Sabah olur, güneş doğar, güneş dağlar ardında

Uzun geçer, gece küser, gece benim rengimde

Başım gider, sarhoş içer, sarhoş neyin derdinde

Güneş uzak, sabah tuzak, sabah benim gizimde

Biri susar, seni görür, sen kimlerin içinde

Biri için, demek için, demek benim içinde

Senin için, biri yaşar, biri senin içinde

Benim düşüm, senin yüzün, yüzün düşüm içinde

Benim için, bir şey düşün, çok istesin içinde

Sen olalım

Ben olalım

Birbirimizin içinde...

Çağatay Akçay

Kaçak Tren

Gökyüzünde dolaşırken eşgüdümlü füzeler

Nasıl tutsun elimi benim yedi cüceler

Etrafımda ki insanlar yaparken mantık evlilikleri

Ben kış günü giyerim parmak arası terlikleri

Herkesle sevişirsen kaşı, gözü, saçının rengi

Sonra olmayasın dünya aids günü frengi

Sevdiklerime ulaşamazsam mobil kapsamında

Canımı sıkarlar benim aralık akşamında

"Geçmişin izlerini görsem de gözlerimde

Hala en güzel günlerim senin sözlerinde"

Diye bir şiir yazmıştım çok eski zamanlarda

Yeni nesil kızların kıçı daha da bi tavanlarda

Herkesi üzersen iki şımarık laf diye

Ölünce bulamazsın seni alacak nakliye

Anlamlı anlamsız konuşmalar yapsam da

Hala mumlar yanıyor benim pastamda

"Gökyüzü karardı içimde matem

Sigaramı yakarken düşümde yalnız sen"

Hüzün vardı ama güzeldi eski zamanlar

Şimdi çok karışmış sapla samanlar

Ben düşünmüyorum ilerde evimde kalebodur

Seni öldüren aşksa bil ki yaşatanda odur

Bu yazımda eğer hala mantık ararsan

Söyle nasıl olsun senin pizanda parmesan

Elbet vardır bana da bir akıl fikir veren

Gözlerinizden öper sizi  "kaçak tren"

Çağatay Akçay

Kelebekler

Korkardım bütün börtü böcekten küçükken ama onlar farklıydı hep. Türlü türlü renkli kanatlarıyla böcek gibi düşünmüyordum onları. İncitmekten korkardım hep kırılmasın isterdim kanatları. Süzülerek uçardı onlar mis kokulu ilkbahar sabahları.

Annemle yazlıktayken henüz 4-5 yaşındayken tanıdım onları. Hep yakın uçarlardı bana selam vermek isterken. Yakalamaya çalıştım bir tanesini incitmeden. Çok net hatırlıyorum mavi, siyah, sarıydı renk’i avuçlarımda dururken. Bu ne anne dediğimde kelebek dediğini hatırlıyorum sanki çok gerek varmış gibi onlar en fazla 1 hafta yaşıyor oğlum derken. İlk hüzünlendiğim anlardan biriydi hatırlıyorum hayata dair.

Çocukluk zamanları heyecanlı kalpler. Üstelik her yerde, her tarafta gülen, kahkaha atan yüzler. Yaz zamanları hareketli kimse yerinde duramazken. Her kız güzel, herkes iyi, mutlu bir şekilde bici bici yerken.

Derken;

Başlamaya başladı dertler. Sorumluluklar, hayat kaygısı, kötü hisler, asık suratlar.

Güzellikler şimdi nerdeler?

Güzellikler her yerde, görmeyi bilen gözlerle bakmak gerek derdi büyükler.

Kelebekler nerdeler?

Görüyor musunuz hiç ben artık pek göremiyorum güzel kanatlı kelebekleri. Güzel şeylerdi, kısa ömürlülerdi. Artık güzel şeyler kısa da olsa girmiyor mu hayatımıza?

Kelebekler nerdeler?

Kelebekleri hiç sevemedim ben.

Çünkü,

Güzel şeylerin çok kısa sürdüğünü henüz küçükken öğrettiler… 

Çağatay Akçay

Biriktirdim

Hep biriktirdim;

Küçükken hiç kullanmayacağım peçeteler biriktirdim, birbirinden renkli misketler biriktirdim.

Denize atmaya hazır taşlar biriktirdim, hala üstümden atamadığım yaslar biriktirdim.

Zaman geçti büyüdüm;

Yılbaşı ağacım için süsler biriktirdim, henüz gerçekleşmemiş düşler biriktirdim.

Her kış biraz sisler biriktirdim, hiç duymak istemediğim sesler biriktirdim.

Maalesef;

Bazen kötü hisler biriktirdim, keşkeler, pişmanlıklar, iç çekişler biriktirdim.

Şimdiye kadar kurtulamadığım dertler biriktirdim, unutmam gereken aşklar biriktirdim

Ama en önemlisi;

Her zaman;

Birbirinden değerli dostlar biriktirdim…

Çağatay Akçay

Parke

Seni o gün gördükten sonra

Yaşamama bir sebep daha

Gece uzun sokaklar bomboş

Islandıkça doyarım sana

Beni bilmesen çok da umrumda

Farkedilmek yetmez ki bana

Beni sevmesen çok koyar sanki

Yeter ki dolaba bakma

Kitaplıkta en sağdaki okunmamış kitap olsam

Dolabının alt gözünde hiç giymediğin kazak olsam

Odandaki en biçimsiz en düzensiz parke olsam

Bozulmadan, kırılmadan, değişmeden öyle kalsam...

Çağatay Akçay

Boşluk

Herşey çok basit sade

Yaşamanın keyfi yok

Mutsuzluk ise her yerde

Hayatın anlamı yok

Garip bir yerdeyim

Saat var zaman yok

Bilsen ben ne haldeyim

Sorum çok cevap yok

Boşlukta duruyorum

Hiç bir amacım yok

Durdukça düşüyorum

Tutunacak bir yer yok

Çağatay Akçay 

Geldiler

Bana geldiler.

Hem de ne geldiler. Sağlı, sollu geldiler. Dökülürken dilinden kelimeler, alabildiğince fazla alacaksın onlardan nasibini. Haksızlık etmeyeceksin onlara, durdurmaya çalışmayacaksın.

Ankara bugünlerde soğumaya başladı. Ne de güzel oldu işin aslı. Doğum günüm yaklaşırken havanın sıcaklığından ziyade içimi ısıtan umutlarımın sıcaklığını hissediyorum bu gece. Bu gece yok. En azından bu gece umut var yarınlara taşımayı ümit ettiğim umutlarım var. Siyah değil bu gece, karanlık değil gökyüzü. Işık görüyorum uzaklarda bir yerde. Seninde ellerin sıcak biliyorum bu gece.

Kara kara gelemediler bu gece. Sıkıştıramadılar beni köşeye. Yüzümü örtemediler, engelliyemediler nefes almamı. Sebep yok diye düşünmüyorum bu gece. Kendi sebebimi yaratırım gerekirse.

Umutsuzluk, nefessizlik, çaresizlik, sevgisizlik be bütün ‘’sizlikleri’’ yok ediyorum. ‘’Bile’’ler yok bu yazımda ama sarı var, turuncu var, pembe var, turkuaz var ve sıcak renklerin her tonu var. Hatta senin ismini koyabileceğin yeni renkler bile çıkarabilirsin eğer dikkatle okuyacak olursan.

Güneş her gün doğmaz üstüne. Bugün üstüme doğacak konuştum kendisiyle. Ağaç dallarını sallayacağını söyledi, inanır mısın hem de biraz önce. İnanma istersen çoğu şeye ama ben inandım ve inanmak istiyorum tüm güzelliklere.

Biraz umut fışkırsın bu gece. Birazları çoklara çevirmek aslında bizim elimizde.

Birazlarınızın çoğalması dileğiyle… 

Çağatay Akçay

Hangisi Gerçek

Puslu camlardaki umutlarım mı, yaklaştıkça büyüyen bulutlarım mı gerçek?

Sessiz gecelerdeki buğulu gözlerim mi, kahkahalar atarken parıldayan gözlerim mi gerçek?

Kimsenin uzanamadığı yerlere uzanan ellerim mi yoksa kimse dokunmasın diye sakladığım ellerim mi gerçek?

Vücudumu taşıyan kemiklerim mi, ağaca bağladığım dileklerim mi gerçek?

Hiç masum olmayan niyetlerim mi, biraz zorlasam kırılacak bileklerim mi gerçek?

Uğruna her şeyimi verebilecek sevdiklerim mi, hiç hak etmedikleri halde verdiklerim mi gerçek?

Çok uzakta gördüğüm asmalardaki üzüm mü, size hiç göstermediğim yüzüm mü gerçek?

Şimdiye kadar size yazdıklarım mı yoksa içimde derinlere gömüp kazdıklarım mı gerçek?

Çağatay Akçay

Uzunca Bir Ara

En zorlamayla yapılacak şeylerden biriside yazmaktır sanırım. Cenazelerde el sıkmak zorluğunu saymıyorum ya da selam vermeyi hiç istemediğin bir anda bilmem kaç yıl önce görüp pek ısınamadığın birine.

Zordur yazmak içten gelmedikçe. Bir, üç varsın beş ay olsun, varsın kelimeler donsun. Yazamam, saçmalayamam, olmayınca zorlayamam. Bir şeyler yazayım dediğiniz oldu mu hiç? Benim oldu. Bir cümle yazıp arkasını getiremediğim zamanlar oldu. Saçmalamayı bile beceremedim. Kaldı ki iyi saçmalarım.

Bu gece biraz uzatacağım, mazur görün beni.

Terk etmek ya da terk edilmektir bu geceki konu. İkisi de zordur bilirim. İkisi de acıtır insanı kimi zaman. Can acırken ölçü bazen gurur bazen sevgidir. Sevgidir insanı hıçkırıklara boğan. Sevgidir insanı umutsuz bir sona hazırlayan.

Bir kurtuluş gibi gelir bazen terk edip gitmek. İyi geldiği zamanları çoktur aslında terk etmenin, eğer kalan kırıntılarsa ardından. Terk edip gitmek pişmanlıkta getirir. Yarım kalanlar akıldadır bazen. Keşkeler, olsaydılar ve peki ya şimdiler.

 Terk etmek isteyip de karşınızdaki üzülecek diye terk edemediğiniz oldu mu hiç? Onun sizi terk etmesi için olduğunuzun kimi zaman dışında davrandığınız? Yanındayken ölesiye sıkıldığınız oldu mu? Benim o da oldu. Geriye dönüp baktığımda aslında ne kadar yanlışmış. Ne kadar hem kendin, hem karşındaki için kötülükmüş meğer yapılanlar.

Peki ya terk edilmek? Çok seversin bazen, bilirsin yürümeyeceğini, bilirsin aldığın her nefesin aslında seni sonuna hazırladığına ilişkinin. Yine de bitiremezsin, umutsuzca savrulursun kendini lodosa bırakmış kuru yaprak gibi. Bilirsin ama o kadar çok istersin ki bitmemesini, o kadar çok istersin ki elini bırakmamasını. Görmezden gelirsin olanları, kendine yormazsın yapılanları. Çok tehlikelidir çok, bıçak gibi kesmez ama keski gibi zamanla oyar adamı.

Ani terk edilişler vardır bir de. Birden bire. Şimşek çaktığını görürsün sesi sonradan gelir ya. Bunlar öyle de olmaz. Şimşek çakar çakmasına ama senin olayı idrak edip, kabullenebilmen meridyenler arasındaki saat farkı gibidir kimi zaman. Neler yapmazsın ki. Şakaya yorarsın hiç beklemiyorsan eğer ilk defa terk edildiysen. ‘’Ne oldu, nasıl yani, neden ki’’ ler gelir ardından. Yeteri kadar büyümediysen hep bir sebep, hep bir hata ararsın ardından. Bilmezsin ki bitmiştir işte. Bitmiştir sadece. Nedeni, nasılı olmaz her şeyin. Varsa da; öyle olmuş, ne yapayım demesini bilmen gerekir. Her şeyin cevabını bulduk ya bu dünyada, cevaplanmamış soru kalmadı da senin ilişkinin sonlanmasının bir cevabı eksikti diye sormaz mısın kendine yeterli olgunluğa ulaşmadan?

Hala anlamadığım fakat kabullenebildiğim şeyler çıktı karşıma büyüdükçe.

Hala anlamadıklarımdan bir tanesi de; nasıl oluyor da vücudunun en ince ayrıntısına kadar ezberlediğin, her sabah beraber uyandığın, onun için çoğu hatta kimimiz için her şeyi feda edebileceğin insanlar aylar; yıllar geçtikçe, nasıl da uzak geliyor sana nasılda kuru bir ‘’merhaba’’  diyebileceğin ve daha da kötüsü, gerçekten hiçbir kin ya da öfke duymadan sadece ‘’merhaba’’ demek isteyeceğin bir insan haline geliyor?

Terk etmenin ya da terk edilmenin ne önemi var biten ilişkinin ardından. Kim kimden haklı, kim kimden güçlü eline düşen gözyaşlarının ardından? Hesabını tutuyor muyuz hiç kırdığımız kalplerin ya da telafisi olmayan hataların? Herkesin tuttuğu kendine olsun. Aman hesaplar karışmasın!

Sen olmasan da, ben olmasam da, o olmasa da hayat devam ediyor. Hayat devam ediyorsa ve hala yaşıyorsan bırak kurcalamayı çoğu şeyi, sende yaşa ardına bakmadan…  

Çağatay Akçay